Arnolnt Spyros

Ξυπνώ με την νεκρή ανάσα να καλημερίζει το κορμί μου. Ο σκοπός της ημέρας ίδιος με όλες τις προηγούμενες. Η ελπίδα το ενός αληθινού...

Ξημερώνει η νέα μέρα. Οι ηλιαχτίδες του ήλιου γλιστράνε μέσα από τις άκρες του πατζουριού και καταλήγουν στο σκοτεινό και κρύο δωμάτιο...

Ένα ακόμα πρωινό. Μια ακόμα ημέρα. Το βράδυ μια στιγμή, η μέρα αιώνας. Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα. Άνοιξε τα μάτια του για να αντικρίσει...

Στέκομαι στον λόφο απάνω στον λευκό μου ίππο και αντικρίζω το τοπίο. Καταπράσινο λιβάδι ντυμένο με το απαλό πέπλο της χλόης. Ένα ρυάκι...

Το πιο σκοτεινό βράδυ του φθινοπώρου. Η ατμόσφαιρα κρύα, με δροσοσταλίδες να χορεύουν με τον άνεμο πάνω στα φύλλα των νυχτολούλουδων....

Φοβόμουν. Τρόμαζα στην ιδέα. Ήμουν έτοιμος να τολμήσω αυτό που δεν τόλμησε ποτέ κανείς. Κτίσμα της οργής, της ματαιοδοξίας του τρόμου....

Δεν μπορώ να είμαι έτσι...... δεν μπορώ να είμαι εγώ..... Και να 'μαι πάλι εδώ στέκομαι γυμνή μπρος στον καθρέπτη. Γυμνή κοιτάζοντας τα...