Ένα ακόμα πρωινό

Ένα ακόμα πρωινό. Μια ακόμα ημέρα. Το βράδυ μια στιγμή, η μέρα αιώνας.

Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα. Άνοιξε τα μάτια του για να αντικρίσει τα φύλλα δέντρου που φαινόντουσαν από το παράθυρο. Μια πορτοκαλιά με καταπράσινα φύλλα έτοιμη να προσφέρει τους καρπούς της στους ανθρώπους. Χαμένος πάλι μέσα στον ίδιο του τον κόσμο κοιτάζει γύρω του για να καταλάβει τι από αυτά που βλέπει είναι αληθινό και τι όχι.

Μια νεκρή ανάσα λούζει την κρύα ατμόσφαιρα του δωματίου. Τα πάντα στο δωμάτιο σκοτεινά παρά τις συνεχείς προσπάθειες των ηλιαχτίδων να το φωτίσουν. Άδειο. Η μόνη διακόσμηση του ένα παράθυρο και το νεκρό σώμα που παρατηρεί περίεργο τον κόσμο. Ήταν έτσι για πολύ καιρό. Αναλλοίωτο στον χρόνο. Πάντα εκεί κουλουριασμένος στην προσπάθεια του να προστατευτεί από την ίδια την ζωή. Δεν ήταν όμως σίγουρος αν την φοβόταν ή αν δεν την άξιζε.

Έχει περάσει αρκετή ώρα και ακόμα στο μυαλό του τριγυρνάνε οι ίδιες σκέψεις. Που πήγε άραγε το βράδυ; Που είναι αυτό το σκοτεινό πέπλο με κεντήματα άστρων που σιωπαίνει και την πιο δυνατή κραυγή; “Τι είναι όλα αυτά τριγύρω;” Του μοιάζουν γνώριμα αλλά είναι τόσο ....... “ζωντανά”. Δεν γνωρίζει αν είναι αυτή η σωστή λέξη μιας και ακόμα και αν υπήρχε ζωντανός κάποτε, ποτέ δεν έζησε.

Γεννημένος νεκρός, μεγαλωμένος νεκρός. Είχε ακούσει φωνές γύρω του να ψιθυρίζουν φοβισμένα την λέξη αυτή. Ο απαγορευμένος αυτός καρπός για ζωντανούς και νεκρούς.

Πλησιάζει η νύχτα. Ακόμα προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που αντικρίζει. Σκιές έχουν αρχίσει να χορεύουν σε όλο το δωμάτιο. Ο άνεμος και τα φύλα έχουν δημιουργήσει την πιο όμορφη συγχορδία. Θεατές τα αρπακτικά, χορευτές οι σκιές. Τότε ήταν που άκουσε πάλι έναν ψίθυρο. Έναν ψίθυρο περί του απαγορευμένου καρπού. Ο ψίθυρος όμως ακουγόταν αρκετά κοντινός και συνάμα μακρινός. Ήτανε λες και ο ίδιος ψιθύριζε στον εαυτό του άλλα όσο πιο δυνατά το έκανε τόσο πιο μακρινός ήταν ο ήχος.

Ένα κοράκι ήρθε και έκατσε στο κλαδί της πορτοκαλιάς. Οι ματιές τους συναντήθηκαν και έμειναν εκεί παγωμένες στον χρόνο και το σκοτάδι. Τα μάτια του κορακιού έλεγαν μια ιστορία. Την ιστορία από τα ταξίδια που είχε κάνει, τα όσα είχε δει και τα θηράματα του που είχε κατασπαράξει.

Η ιστορία έθρεψε τον ψίθυρο ο οποίος έγινε έντονος. Ο ψίθυρος πλέον δεν ήταν ψίθυρος..... ήταν κραυγή..... τώρα ξέρει! Ένας δολοφόνος του έμαθε για την ζωή. Ξέρει για την ζωή. Ξέρει πως να την βρει. Ξέρει πως να ζήσει.

Η νύχτα όμως άπλωσε το πέπλο πάλι στον κόσμο. Η γνώση του αντικαταστάθηκε πάλι με την άγνοια. Η ανάσα πάλι νεκρή. Τα μάτια ορθάνοιχτα νεκρά να αντικρίζουν πάλι τον κόσμο.

Ίσως το επόμενο πρωινό να προλάβει να μάθει τι είναι η ζωή πριν τον προλάβει πάλι το σκοτάδι.